Dzieci z Pahiatua

Określenie Dzieci z Pahiatua dotyczy 733 polskich dzieci osieroconych przez zesłańców syberyjskich podczas II wojny światowej. W 1942 roku znalazły się wśród Polaków ewakuowanych z Armią Andersa z ZSRR do Persji. Wśród 43 tys. cywilów, którym udało się wtedy wydostać z sowieckiej ziemi, 20 tys. stanowiły dzieci. Ich rodzice umarli w sowieckich obozach pracy lub podczas wędrówki na południe ZSRR. Niektóre dzieci miały ojców, którzy zgłosili się do Armii Andersa.

Rząd Nowej Zelandii, na którego czele stał premier Peter Fraser, w 1944 roku zaprosił grupę 733 dzieci i 102 opiekunów do Nowej Zelandii. Na pomysł sprowadzenia grupy polskich sierot wpadła hrabina Maria Wodzicka, żona polskiego konsula w Nowej Zelandii. 1 listopada 1944 r. na amerykańskim okręcie wojennym General Randall dotarły do portu w Wellington w Nowej Zelandii. W Pahiatua został otwarty kampus dla dzieci i ich opiekunów. W latach 1944-49 funkcjonowało tu osiedle noszące nazwę: „Obóz Polskich Dzieci w Pahiatua”. O jego mieszkańcach mówiono „polskie dzieci z Pahiatua” lub „Pahiatulczycy”.

Rząd Polski na uchodźstwie początkowo pokrywał część kosztów utrzymania dzieci i opiekunów. Potem pełną odpowiedzialność za obóz przejęło nowozelandzkie wojsko.

Po zakończeniu wojny rząd w Warszawie chciał ściągnąć polskie dzieci do kraju. Nowa Zelandia zaproponowała wtedy, że zajmie się nimi aż do czasu, gdy dorosną i same zdecydują, czy chcą pozostać czy wrócić do Polski. Po konferencji w Jałcie tereny zamieszkałe przez dzieci przed wojną zostały wcielone do Związku Radzieckiego. Wracać więc nie było do czego.

Gdy Wojsko Polskie na uchodźstwie zostało zdemobilizowane, niektórzy żołnierze dołączyli do swych dzieci w Nowej Zelandii. W 1948 roku stworzyli Stowarzyszenie Polaków z siedzibą w Wellington.

Po ukończeniu polskiej szkoły podstawowej dzieci rozjechały się do gimnazjów nowozelandzkich. Starsze usamodzielniły się i zostały wysłane do prac zarobkowych.

Obóz Polskich Dzieci w Pahiatua zamknięto 15 kwietnia 1949 roku. Budynki i baraki zamieniono na przejściowe pomieszczenie dla bezpaństwowych wysiedleńców z byłych obozów pracy w Niemczech. W 1952 roku obóz ostatecznie zlikwidowano, a teren zamieniono w farmę.

Partnerzy projektu:

         

„Wsiądź do Barki” video-clip finałowego utworu kantaty „Myśląc Ojczyzna”

Utwór „Wsiądź do Barki” utrzymany jest w konwencji amerykańskich pieśni gospel i nawiązuje do „Barki”, ulubionej piosenki św. Jana Pawła II. Pomysł na nagranie zrodził się po entuzjastycznej reakcji publiczności podczas prapremiery kantaty w Teatrze Wielkim. W Studiach Polskiego Radia artyści wykonali zarówno polską wersję jak i anglojęzyczną „Come on board”.

Pieśń pochodzi z kantaty „Myśląc Ojczyzna” skomponowanej przez Włodka Pawlika na zlecenie Fundacji Kresy Historii. Pomysłodawcą i autorem koncepcji artystycznej projektu, z którego pochodzi piosenka „Wsiądź do Barki” jest ks. dr Andrzej Chibowski – Fundacja Kresy Historii.

Wykonawcy: Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze” pod dyrekcją Marcina Nałęcz- Niesiołowskiego

Włodek Pawlik Trio : Włodek Pawlik (fortepian), Cezary Konrad (perkusja) , Paweł Pańta (gitara basowa, kontrabas)

instrumenty perkusyjne: Piotr Iwicki

wokaliści: Margo, Natalia Wilk, Marek Bałata, Łukasz Jemioła;

dzieci: Basia Krukowska i Piotrek Konieczny

muzyka i słowa: Włodek Pawlik

tłumaczenie na język angielski: Jerzy Siemasz / Łukasz Pawlik

Realizacja video: Telewizja Polska S.A.

Premiera video-clipu w Telewizji Polskiej S.A. w programie „Pytanie na śniadanie” w dn. 21.07.2016 r.

http://pytanienasniadanie.tvp.pl/26236430/nowy-teledysk-wlodka-pawlika-na-swiatowe-dni-mlodziezy-2016

Włodek Pawlik o piosence „Wsiądź do Barki” w  Muzycznej Jedynce – Polskie Radio S.A. w dn. 28.07.2016 r.

http://www.polskieradio.pl/6/160/Artykul/1648742,Wlodek-Pawlik-w-holdzie-Janowi-Pawlowi-II